2.7 Koniec problemów?

Luani niemalże cały dzień przesiedziała w pokoju, wpatrując się w widok za oknem. Znowu. Tak jak od kilku ostatnich dni, dziewczyna nie odezwała się do nikogo, nawet by się przywitać i zapytać, co słychać. Kiedy Yoh zjawiał się z wiadomością, że obiad czy też inny posiłek jest na stole, ona tylko kiwała głową, ale nie zmieniała swojego miejsca. Jak już była naprawdę głodna, schodziła do kuchni, brała coś w rękę i szybko wracała do pokoju. Trudno się więc dziwić, że przyjaciele bardzo się o nią martwili.

           

- Amiro, znasz ją z nas wszystkich najlepiej. Powiedz, co się mogło stać? – poprosiła Anna. Tancerka westchnęła głośno i pokręciła głową, dając wyraźnie do zrozumienia, że nie chce o tym mówić, ale widząc minę Kyoyamy, zrezygnowała z tego pomysłu. Itako może i teraz siedziała w kuchni i piła zieloną herbatę, zagryzając ją czekoladowymi ciastkami, ale Amira doskonale zdawała sobie sprawę z tego, do czego zdolna jest ta dziewczyna- Amidamaru i Yoh stanowili nieocenione źródło informacji.

- Coś się pewnie stało, ale co dokładnie, tego nie wiem – widziała, że dziewczynie nie podoba się ta odpowiedź i chce jej przerwać, więc zaraz dodała – Jak panienka była mała i miała jakieś swoje dziecięce problemy, zamykała się w pokoju, a następnie brała misia i siadała z nim na parapecie, a tam mówiła do niego, co się stało i zastanawiała się, co zrobić. Dopiero, gdy udało jej się wpaść na rozwiązanie, szła do matki i mówiła o tym problemie i o sposobie na jego rozwiązanie, chcąc sprawdzić, czy dobrze pomyślała.

- Tylko że ona nie ma już pięciu lat, a piętnaście. Chłopaki wiecznie mają z czymś kłopoty i nawzajem pomagają sobie w rozwiązaniu tych problemów. Skoro nie ona nie chce tego samego, jej sprawa, ale to nie znaczy, że nie będziemy się nią przejmować. Przemyśl to dobrze i przekaż jej – Anna wstała, a następnie umyła kubek. Nie odzywała się już do tancerki, więc tamta zrozumiała, że rozmowa jest zakończona i dlatego też poleciała do lawendookiej.

Blondynka leżała na łóżku i wydawało się, że śpi, jednak Amira od razu zauważyła, że tamta udaje. Tancerka westchnęła cicho i usiadła obok niej.

- Masz tu straszny zaduch. Boisz się, że świeże powietrze ci zaszkodzi? – rozejrzała się pokoju. Na biurku nic nie było, poza małą lampką. – Znalazłaś w końcu jakieś miejsce dla książki, to dobrze. Już się obawiałam, że będzie cały czas na wierzchu i każdy, kto by chciał, mógłby spokojnie do niej zajrzeć.

- Zaczęłam ją czytać… - wyszeptała niepewnie w odpowiedzi Luani. – Wkurzało mnie to, że nie pamiętam nic ze swojej przeszłości, dlatego też postanowiłam zmienić zdanie i zapoznać się z jej treścią…. – Amira pokiwała głową.

- I to dlatego ostatnio w ogóle nie wychodzisz z pokoju?

- Też… - dziewczyna cicho westchnęła. – Oni nie chcą mi dać spokoju, nawet teraz. Odrabiam lekcje, a gołąb siedzi na parapecie i wpatruje się we mnie. Godzinę później on tkwi w takiej samej pozycji… - dziewczyna nagle się podniosła i podbiegła do okna, a widząc, że parapet jest teraz pusty, zaczęła się śmiać. – Oczywiście. Jak ktoś jeszcze jest w pokoju, to on odlatuje, żeby wszyscy pomyśleli, że zwariowałam.

-Ale nikt tak…

- Nic nie mów – przerwała jej wesoło, co ogromnie zdziwiło Amitę. – Po co kłamać? Dobra, chodźmy na dół, muszę do kogoś zadzwonić.

*

Roze była właśnie w trakcie treningu, kiedy matka przyszła na salę, by przekazać, że ktoś do niej zadzwonił. Nastolatka, chcąc nie chcąc, podeszła do telefonu i sięgnęła słuchawkę.

- Tak?

- O, Roze! Hej! Nie rozłączaj się od razu, bardzo cię proszę – po drugiej stronie słychać było trochę zdenerwowaną  Luani.

- … Dobra. Stało się coś? – Ningio westchnęła cicho.

- Masz gdzieś przy sobie album, gdzie znajdziesz zdjęcia z czasu, gdy miałaś jakieś siedem lat? Nie pytaj po co, tylko szybko znajdź – niebieskooka sięgnęła album fotograficzny, który znajdował się w szafce w rogu pokoju i przewróciła na odpowiednią stronę.

- Mhm... O co chodzi?

- Kiedy się widziałyśmy, zawsze miałaś na głowie opaskę w kwiatki, małą torebkę na ramię z misiami albo klockami, nie jestem pewna. Wiem jednak, że ktoś nam kiedyś zrobił zdjęcie takim aparatem, co gotowa fotografia wysuwa się niego po chwili. Ty byłaś wtedy ubrana w zieloną sukienkę, ja miałam na sobie jeansy i różową bluzkę w groszki. Jeśli nie znajdziesz zdjęcia w albumie, powinno być gdzieś, gdzie przechowywałaś swoje najcenniejsze skarby, które ukrywałaś przed rodzicami. Zadzwoń do mnie, jak znajdziesz to zdjęcie, dobrze? Sorki, ale muszę coś teraz zrobić. Do usłyszenia! – następnym, co Roze słyszała, był charakterystyczny sygnał końca połączenia. Odłożyła więc swoją słuchawkę i zabrała się za poszukiwania jednego zdjęcia. W sumie nie bardzo wierzyła Mahare, ale zawsze przecież będzie mogła jej później powiedzieć, że szukała wszędzie, a zdjęcia nie znalazła, co będzie znaczyło, że dziewczyna ją oszukała. A to już będzie powodem, dla którego Roze będzie mogła ją trochę podręczyć.

Godzinę później, kiedy niebieskooka już szczerze wątpiła, że cokolwiek znajdzie, natrafiła na małe metalowe pudełko po ciastkach. Kiedy je otworzyła, zobaczyła różne przedmioty, które kiedyś miały dla niej ogromne znaczenie. Był tam między innymi bilet do kina – jeden z nielicznych dni spędzonych tylko z rodzicami, kiedy to robili sobie wolne od pracy. Kilka koralików, mała lalka, pocztówki, fotografie.

- Suisei, zobacz… To są chyba te zdjęcia, które próbowałam tobie zrobić. Na tym jednym chyba jesteś nawet w miarę widoczna. Każdy inny stwierdziłby pewnie, że ta fioletowa smuga to jakaś plama światła, ale ja doskonale widzę, że to jesteś ty. – Duch, który pojawił się tuż obok niej, przyglądał się teraz fotografii.

- Może rzeczywiście to ja tutaj jestem, panienko…

- Mama, której pomyliły się odcienie farby do włosów i przez dwa tygodnie musiała chodzić z zielonymi kosmykami – kolejne zdjęcie wylądowało w pudełku. Gdy Roze zobaczyła kolejne zdjęcie, ze zdziwienia upuściła fotografię, więc musiała ponownie ją podnieść. Obrazek przedstawiał ją z jakąś dziewczynką, gdy miały po siedem, może osiem lat. Opaska w kwiatki, torebka z misiem, zielona sukienka, jeansy i różowa bluzka w groszki. – Suisei, jak to możliwe?

- Panienko, przecież mówiłam już wcześniej, że się poznałyście, jak byłyście małe.

- Ale jak ona mogła to sobie przypomnieć? Przecież sama mi mówiła, że nic nie pamięta!

- Tego to już nie wiem, ale myślę, że jak panienka do niej zadzwoni, lub jeszcze lepiej, odwiedzi ją, to dowie się panienka wszystkiego.

*

Tymczasem Horohoro właśnie odłożył słuchawkę telefonu. Jego siostra, która bawiła się z Corey, teraz przyglądała się niebieskowłosemu wyczekująco.

- No, kto to był? Co chciał?

- Wyobraź sobie, że dzwoniła Luani…

- O, to fajnie. Co u niej słychać, wszystko w porządku?

- Mhm… - skinął głową. - Pytała się, jaką tu mamy teraz pogodę. No, powiedziałem jej prawdę, że są silne wiatry i tak dalej, a ona na to, żebym się nie załamywał, tylko ruszył mózgownicą…

- A ty ją w ogóle masz? – zaśmiała się Pilika.

- Polubiłaś Rena i jego poczucie humoru? A więc Chacha, bardzo śmieszne! W każdym bądź razie zapytała, czy potrafię budować ściany z lodu. Wiatr nie powinien im zaszkodzić, jeśli zrobię je odpowiednio mocne, one osłonią rośliny, a przy okazji wewnątrz będzie niby trochę cieplej wbrew pozorom i zawsze będzie ciągnąć trochę wilgoci…

- To niegłupi pomysł! – ucieszyła się dziewczyna.

- Może i tak, ale… skąd ona wiedziała? I jak to wymyśliła?

- Mnie pytasz? Ważne, że w ten sposób być może uda się pomóc Drobiażdżkom!

Horohoro stworzył kilka ścian lodu wokół upraw, chociaż trochę wątpił, by to coś dało. Ku jego ogromnemu zaskoczeniu, dużo mniej czuło się wiatr i związane z nim zimno. Postanowił więc, że niebawem będzie się musiał wybrać do Tokio, by podziękować dziewczynie. „No gościu, który bawisz się naturą, zobaczysz, że jeszcze trochę, a cię powstrzymam. Z tym że teraz nie będę działał w pojedynkę!”

*

- Już się nadzwoniłaś? – Hao podszedł do lawendookiej.

- Prawie. Został mi jeszcze jeden telefon, ale to już tylko dlatego, że chcę pogadać, a nie załatwić jakąś sprawę. Chociaż nie, pojadę. Będzie lepiej.

- Oj, mała. Nie wiem co się stało, że tak nagle wróciłaś do życia, ale cieszę z tego.

- Stwierdziłam, że już zbyt długo się dołowałam. Cokolwiek by się nie stało, poradzę sobie!

- I tak trzymać. Dobra, jedź, gdzie masz jechać. A może mam się wybrać z tobą?

- Nie… Chciałam zobaczyć się z Jun i z Renem, a w sumie nie trzeba się tobie i jemu długo przyglądać, by stwierdzić, że nie przepadacie za sobą… No nic, wezmę tylko coś z pokoju i już mnie nie ma!

Dziewczyna wyszła właśnie na zewnątrz, kiedy zadzwoniła Roze, więc Hao dogonił ją i poprosił, by podeszła do telefonu.

- Cześć, Roze~ Wybacz, że tak sobie poszłam, ale w sumie myślałam, że jednak nie zadzwonisz.

- Idiotko, skąd wiedziałaś o tamtym zdjęciu?

- Po pierwsze, też cię lubię, moja droga. Po drugie, znalazłam identyczne zdjęcie w swoich rzeczach z napisem z tyłu, że powinnaś mieć tę samą fotografię u siebie. Słuchaj, muszę coś załatwić teraz, więc może porozmawiamy później? A może przyjedziesz wieczorem? Będzie fajnie! Anna coś dobrego ugotuje, ja jej pomogę oczywiście!

- Nie ekscytuj się tak – Luani usłyszała podenerwowany głos Roze. – Zobaczymy się w szkole, to może porozmawiamy. Nie zamierzam tak od razu wszystkiego między nami zmieniać.

*

- Dzień dobry. Panienka do kogoś?

- Tak, do rodzeństwa Tao. Byłam już u nich kilka razy, więc dobrze wiem jak trafić – dziewczyna nie czekała na jakąkolwiek odpowiedź recepcjonistki, tylko skierowała swe kroki do windy. Nie zdziwiła się jednak, gdy na korytarzu zauważyła już Jun. Zapewnie kobieta od razu zadzwoniła do mieszkania, by potwierdzić, że ktoś tam idzie. Nastolatka jak zwykle miała na sobie sukienkę ze smokiem, ale tym razem była ona granatowa z srebrnymi zdobieniami. Włosy miała zawinięte w ręcznik.

- Cześć, Jun! – zawołała radośnie blondynka i podbiegła do nastolatki, by się do niej przytulić. – Dawno się nie widziałyśmy i, nie ma co ukrywać, było w tym sporo mojej winy…

- Cześć. Rzeczywiście trochę czasu już minęło, ale to nieważne. Chodź do środka, nie będziemy przecież rozmawiać na korytarzu.

Zaraz po wejściu do salonu dziewczyny usłyszały ciężki kaszel dochodzący z pokoju Rena, a zaraz potem wyłonił się z pomieszczenia Bason.

- Witam, panienko. Przepraszam w imieniu panicza, ale on nie chce panienki zarazić i dlatego woli nie wychodzić z pokoju… - Luani pokiwała głową.

- Niech się nie martwi, wpadnę potem do niego, zobaczę jak się trzyma – usiadła obok Jun na kanapie. Tao zdjęła chwilę wcześniej ręcznik z głowy i rozwiesiła go na fotelu, a na ramiona zarzuciła czarny sweter, tak by mokre kosmyki nie pomoczyły jej sukienki.

- Rozchorował się kilka dni temu. Najpierw myślałam, że to tylko przeziębienie, nawet czuł się już coraz lepiej, ale nagle mu się pogorszyło… Niby nie chce cię zarazić, a tak naprawdę powiedział mi wczoraj, że nie ma siły wstać z łóżka. Zakazał mi w ogóle zbliżania się do jego pokoju, zajmują się nim Bason i Palong… - zielonowłosa westchnęła ciężko, a Luani przytuliła ją do siebie. Nie podobało jej się to. Przy przeziębieniu może się trafić gorszy dzień, ale nie aż taka zmiana…

- Jun, zrób jakiejś herbaty, a ja sprawdzę, co u niego – blondynka podniosła się i podeszła do pokoju Rena. Zapukała cicho, a po chwili weszła do środka. W pokoju panował półmrok z powodu zasłon na oknach. Był też zaduch, ale na to dziewczyna nie zwróciła zbyt dużej uwagi. Ren leżał dokładnie przykryty kołdrą na łóżku. Miał zamknięte oczy, ale nie spał, choroba nie dawała mu spokoju. Nie odezwał się od razu, co utwierdziło dziewczynę w przekonaniu, że nie może być dobrze. Podeszła do niego i usiadła na skraju łóżka, a tuż obok niej pojawiła się Amira.

- Idź stąd. Nie chcę cię zarazić – ledwo wychrypiał chłopak i zaraz zaczął okropnie kaszleć. Blondynka zdjęła swój naszyjnik z kryształem i, trzymając go w jednej dłoni, drugą rękę położyła na klatce piersiowej chorego.

- Zaraz ci pomogę, nie bój się. Powinieneś poczuć się lepiej – zamknęła oczy, przypominając sobie słowa, które powinna powiedzieć, by jak najlepiej uzdrowić chłopaka. Nagle jednak z kamienia wyskoczyła Malkia.

~ Nie możesz tego zrobić – warknęła lwica. ~ Nie przy tej chorobie. Amiro, nie pamiętasz jak to było w przypadku Luani? Kryształ wtedy o mało co jej nie zabił! – blondynka ogromnie się przestraszyła, odsunęła się od Rena, przyglądając się zdziwiona duchom.- Spójrz na objawy i zastanów się.

- Ale to tylko przeziębienie, grypa może. Zresztą niemożliwe, żeby to była duchowa gorączka, nie ma jej już na świecie i zakazana jest jakakolwiek zabawa z tym wirusem, bo jest zbyt niebezpieczna…

~ Tak jej nie ma, że Luani się rozchorowała – przerwała jej ostro. Kiedy jednak odezwała się do nastolatki, jej słowa były bardzo spokojne: ~  Słuchaj, skarbie, nie ma co ukrywać, choroba jest ciężka, ale ty masz tę przewagę, że ją przeżyłaś, co dało ci wielką siłę. Razem będziemy pilnować, by i Renowi udało się wyzdrowieć albo żeby chociaż nie cierpiał tak jak teraz. Połóż dłonie na jego płucach, ale najpierw odłóż na bok kryształ, właśnie tak. Teraz… - Luani dokładnie wypełniała polecenia lwicy, jednak coś nie dawało jej spokoju. „Choroba ciężka, zrobimy co w naszej mocy, by Ren przeżył, lub tak nie cierpiał” to nie oznaczało nic dobrego. Ren mógł umrzeć, tak po prostu, już od razu, gdyby chciała mu pomóc siłą, której się nauczyła. Wszystko wskazywało na to, że najbliższe dni będą naprawdę ciężkie.

Ohayo!

Przepraszam, że przez aż tak długi czas nie dodawałam nowych rozdziałów, a teraz to są cztery pełne strony, choć pewnie powinno być ich piętnaście, by jakoś to wynagrodzić. Tekst napisałam już dawno, ale gdy wysłałam go Hotaru, by przeczytała i sprawdziła, ona się załamała, a ja jeszcze bardziej, gdy mi go odesłała z powrotem z zaznaczonymi fragmentami, które powinnam poprawić. Była tego może połowa, może nawet trochę więcej. Zabrałam się za edycję, ale stwierdziłam, że to nie ma sensu, piszę od nowa. Nie chciałam, by Luani dołowała się przez tak długi okres czasu, pomyślałam, że jakoś wplączę nareszcie książkę i poznawanie przeszłości. Wszystko pięknie i cudownie, ale nowa szkoła, ludzie i nauczyciele, lekcji od groma i trochę. Do tego nowe zajęcia dodatkowe i walka z mamą o to, która może usiąść do komputera…

Przepraszam za błędy, fragmenty napisane niezrozumiale i ogólnie za wszystko. Mam nadzieję, że teraz będzie mi łatwiej znaleźć czas na napisanie i wstawienie nowej części.

Pozdrawiam ^^