2.9 Rozejm?

Oto wersja, której jeszcze nie zobaczyła Hotaru. Teraz jednak wyjeżdżam na weekend, a chciałam jak najszybciej pochwalić się tekstem, toteż wszelkie poprawki będą umieszczonę w niedzielę wieczorem. Ten rozdział to praktycznie same dialogi, ale czasem i rozmowa jest potrzebna, by móc pójść dalej, prawda? 

_____________________________________________________________________________

Ren leżał w łóżku jeszcze przez kilka dni kompletnie bez sił, dużo spał, coś zjadł i porozmawiał chwilę z Luani, a potem znowu zasypiał. Nawet wtedy, gdy nie mógł się praktycznie ruszać, chciał na siłę wstawać i ćwiczyć, by pokazać, że choroba mu niestraszna, jednak blondynka wyraźnie zakazała poruszania się w innym celu niż pójście do łazienki, bo „nie miała najmniejszej ochoty go nigdzie nosić, jakby nagle zemdlał na środku salonu”, więc miodooki próbował skupić się na czymś innym, chociażby czytaniu książek. Dziewczyna robiła wszystko, co tylko była w stanie, by pomóc przyjacielowi, choć najwięcej zależało od niego samego, wytrzymałości jego ciała i tego, jak mocną miał psychikę. Na szczęście minęło już najgorsze i teraz należało tylko poczekać na wyraźną poprawę i szybki powrót do zdrowia, a ten już zbliżał się wielkimi krokami. Lawendooka nie potrafiła jednak w pełni się tym cieszyć, była bowiem jeszcze jedna rzecz, która ogromnie ją niepokoiła: akcja z nożem sprzed kilku dni. Co prawda była wywołana przez chorobę, lecz powody były jak najbardziej prawdziwe, co oznaczało, że cała pomoc w ucieczce była planem, a ona wciąż grała w nim niewielką rolę, która miała się niebawem skończyć. Bolało ją też to, że skoro Yoh jest dobrym przyjacielem Rena, musiał o wszystkim wiedzieć, lecz nie reagował na to. Nie odezwał się w ogóle, a tylko pozwolił, by kilka ostatnich miesięcy upłynęło w pozornym spokoju. Nagle stały się jasne uśmiechy i pomaganie w codziennych sprawach – brały się ze współczucia dla dziewczyny, na którą ktoś wydał wyrok śmierci.

„Możesz teraz łatwo zabić Rena, każdy powie, że nie przetrzymał choroby. Pokręcisz się parę dni i uciekniesz, nie pozwalając, by znowu cię złapali” – zaproponowała rankiem Amira, gdy tylko upewniła się, że Tao śpi, a Basona nie ma w pobliżu. Luani wtedy od razu się nie zgodziła, ale teraz, w chwili napływu wszelkich wątpliwości, nie dało się i o tym nie pomyśleć, mimo że oznaczałoby to naprawdę straszliwy czyn, którego do niedawna nie byłaby w stanie dokonać. Lawendooka postanowiła jednak ostatecznie, że pomoże Tao jak najlepiej, a potem się zobaczy. Niby chłopak powiedział, że będzie z nią działać, ale niczego nie mogła być pewna, jednak nie można było też przejść obok tych słów obojętnie. Nie miało sensu próbowanie pokonania go w walce i w ten sposób przekonania o swojej sile – był silniejszym szamanem, nie mogła też być w stanie gotowości przez całą dobę bez przerwy przez niewiadomo jaką ilość dni. Pomysł ucieczki też nie podobał się jej za bardzo, postanowiła zrealizować tę ewentualność w momencie, gdy już nie będzie miała innego wyjścia.

Wieczorem gorączka Rena trochę się podniosła. Dziewczyna całą noc siedziała przy nim, zmieniała okłady, starała się z nim rozmawiać, przeczytała kilka wierszy po francusku, a następnie tłumaczyła je na japoński.

Rankiem Tao obudził się już znacznie silniejszy, temperatura też nie dokuczała mu już tak bardzo.  Zobaczył Luani śpiącą, opartą ramionami i głową na łóżku. Chłopak podniósł się powoli, nie chcąc jej obudzić oraz nie bardzo wiedząc, jaki zasób sił odczuwa. Nie sądził jednak, że jest aż tak źle. Wchodząc do łazienki opierał się o ściany, by się przypadkiem nie przewrócić, a gdy spojrzał na swoje odbicie w lustrze, prawdziwie się wystraszył. Podczas Turnieju w najcięższych chwilach chyba nie wyglądał choć w połowie tak jak teraz! Po prysznicu poczuł się na szczęście trochę lepiej, a już szczególnie wtedy, gdy mógł przebrać się w swój czarno-czerwony strój codzienny. Poczłapał powoli do kuchni, nastawił wodę na herbatę, a potem usiadł na krześle przy stoliku.

- Bason, jesteś tu gdzieś? – zapytał cicho. Duch wojownika pojawił się tuż obok, a skinienie głową i ledwie widoczny uśmiech oznaczały jedno: Ren znowu widział duchy!

- Panicz Ren! Jak to dobrze widzieć, że wraca panicz do zdrowia!

- Bason, nie drzyj się. Luani śpi. Zresztą to chyba oczywiste, że wyzdrowiałem. W końcu byle jaka choroba nie jest w stanie mnie pokonać. – Zamyślił się przez chwilę. – Ona wszystkiego się dowiedziała, wie, co muszę zrobić…

- Ale panicz wtedy źle się czuł, panienka Mahare na pewno zrzuci to na chorobę…

Spojrzenie młodzieńca momentalnie uciszyło ducha.  Chłopak wstał, zalał dwie herbaty wrzątkiem i obserwował, jak woda stosunkowo zmienia barwę na bursztynową.

- Kogo jak kogo, ale jej z tym nie oszukam. – Wyrzucił torebki, zaniósł napoje na stolik, a następnie usiadł przy nim. – Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że ten stan przypomina zażycie serum prawdy. Powiesz wszystko, nawet największe sekrety, mimo że bardzo nie chcesz, a przy tym będziesz wszystko pamiętać, co jest podwójną torturą… Gdyby była to odwrotna sytuacja, zabiłbym ją od razu, bo zanim znaleźliby kogoś nowego, minęłoby chociaż kilka dni, a w tym czasie byłbym już daleko stąd. Dlaczego więc ona…?

- Dlaczego wciąż oboje tu jesteśmy? – Ren odwrócił się w stronę drzwi i zobaczył lawendooką opierającą się plecami o ścianę przy wejściu. Zganił się mentalnie za to, że dopuścił do takiej sytuacji.

- To chyba oczywiste – wtrąciła się Amira, która pojawiła się nagle przy szamanach. – Za uratowanie życia należy się jakaś zapłata, chociażby danie spokoju ratującemu.

- Amiro, dziękuję ci bardzo za te nagłe i bardzo krótkie odwiedziny. Teraz jednak możesz razem z Basonem udać się do Yoh i reszty grupy i powiedzieć, że z Renem już lepiej – oznajmiła spokojnie blondynka, choć wewnętrznie chciałaby coś jeszcze powiedzieć, wypominając naruszanie prywatności.

 Oba duchy posłusznie opuściły mieszkanie, a wtedy nastolatka dosiadła się do miodookiego i upiła kilka małych łyków herbaty. Przez chwilę żadne z nich się nie odezwało. Ren uparcie wpatrywał się w swój kubek, a Mahare bawiła się łańcuszkiem. W końcu to ona przerwała ciszę:

- Do wczorajszego poranka w ogóle nie pomyślałam o tym, by coś ci zrobić. To po prostu nie w moim stylu. Kryształ dostałam między innymi po to, by leczyć, nie krzywdzić ludzi, przynajmniej tak go chcę używać.

- A co się wczoraj stało? – zapytał, raczej z ciekawości chłopak.

- Amira… - westchnęła – powiedzmy, że trafiła z pewną propozycją działań w momencie, gdy chyba najbardziej bałam się o moje zdrowie i życie. Nie zgodziłam się, między innymi dlatego, że sam powiedziałeś, że chcesz, żebyśmy teraz działali razem. I oboje wiemy, że nie kłamałeś.

- Zgadza się, nie kłamałem. Jesteś beznadziejna w szamaństwie, pokonałbym się w kilka sekund – Luani uniosła brwi, nie odezwała się jednak – ale chyba cię polubiłem, przynajmniej na tyle, że na razie zaprzestanę wykonywania zadania, które zostało mi wyznaczone.

- Czyżby to zadanie brzmiało: „uratuj, poznaj, dowiedz się czegoś, zabij”? Tamci goście mogliby się bardziej postarać. Nic im nie mówiłam tyle czasu, a oni nadal sądzą, że się czegoś dowiedzą – westchnęła cicho. Ren nie odpowiadał, bo i nie czuł takiej potrzeby. Sam przecież się do niczego na ochotnika nie zgłaszał, to jego ojciec uważał, że nikt inny nie poradzi sobie lepiej od niego. On sam jednak nie był już tego taki pewien. Przed Turniejem i na samym jego początku był okrutny, zabicie Chroma nie ruszyło go w ogóle, przynajmniej wtedy, podobnie treningi ojca. Teraz jednak… Luani była po prostu dobrą dziewczyną, która naprawdę przejęła się tym, co się z nim dzieje. Uśmiechnął się lekko, utwierdzając się w przekonaniu, że współpraca z Mahare będzie czymś bardzo pozytywnym.

- Ren… Czy mogę coś zrobić?

- A co takiego? – zapytał niepewnie. Dziewczyna w odpowiedzi uśmiechnęła się promiennie i przytuliła do zaskoczonego miodookiego, który nawet jej nie odepchnął od razu, a dopiero po kilkunastu sekundach.

- Właśnie to. Cieszę się, że już z tobą lepiej!

- Tak, tak, dziękuję bardzo za opiekę i serwowanie niedobrego jedzenia – prychnął, udając tylko postawę podobną do kamienia.

- Nie moja wina, że nigdy nie uczyłam się gotować – broniła się blondynka. – W domu miałam służbę, a jedyne, co umiałam przygotować to kanapki i naleśniki. Teraz gotuje z reguły Yoh lub Ryu, jak się akurat zjawi, a ja się tylko przyglądam. Myślę jednak, że dało się zjeść i się najeść, wiec nie mogło być aż tak źle.

- W sumie i tak było mi obojętne, czy coś zjem czy nie – mruknął, widząc, że nie należy się jej czepiać, w końcu się starała. Odrzucił włosy z ramion do tyłu, uświadamiając sobie okrutną prawdę: zaraz po prysznicu nie ułożył ich w czub!

- Zostaw je tak, chociaż na dzisiaj – powiedziała spokojnie, zauważając jego zachowanie. - Już cię zobaczyłam w tej fryzurze, a nikt inny tu na razie nie przyjdzie.

- Ale muszę je mieć podpięte, inaczej to nie jestem ja w stu procentach – oburzył się chłopak. Blondynka podniosła się, podeszła do niego, a następnie szybko zawiązała włosy w kucyk gumką, którą miała założoną na nadgarstku. – W kitce wyglądam jak jakaś lalunia!

- Hao czasem upina włosy w kucyk – zauważyła Luani.

- No właśnie!

- Ren, teraz to cię powinnam trzasnąć, chociażby z obowiązku  - mruknęła.

- Dlaczego niby? – zdziwił się chłopak. Według niego dziewczyna zareagowała trochę zbyt mocno, szczególnie jak na jej charakter.

- Przypomnę ci, że jeszcze do niedawna był dla mnie Mistrzem Hao. To, że kazał mi mówić do siebie tylko po imieniu, nie oznacza, że mniej go szanuję, a tym bardziej pozwolę wyrażać się o nim w taki sposób jak ty.

Szamani sprzeczali się przez chwilę. Ren stwierdził, że mistrzem był Hao tysiąc lat wcześniej, ewentualnie dla niektórych złych szamanów w czasie Turnieju. Luani zaś upierała się, że Asakura mistrzem będzie zawsze. W końcu prawdziwy Hao się uwolnił i teraz był dobrym człowiekiem. Nie mogła też się pogodzić z zarzutami o wyjątkowym okrucieństwie.

- Hao był zawsze jedną z najlepszych osób, jakie do tej pory spotkałam. Kiedyś uczył mnie trochę szamaństwa…

- Bo chciał sprawdzić, czy tak słaba szamanka jak ty poradzi sobie z najprostszymi zadaniami – wtrącił sucho chłopak.

- Wierzył we mnie, stwierdził, że kryje się we mnie ogromna siła, że będę Królową Szamanów, nauczył chociaż podstaw przy opanowaniu Gwiazdy Jedności, najlepiej radzę sobie z wodą! Och, Mon Dieu! – Otworzyła szeroko oczy i zakryła usta dłońmi, zdając sobie sprawę z tego, co właśnie powiedziała. Ren też był zaszokowany, tak bardzo, że nie od razu postarał się przywrócić kamienną, spokojną twarz. Przyglądali się sobie przez chwilę, myśląc gorączkowo, jak powinni się teraz zachować. Tao uświadomił sobie nagle kilka rzeczy, które podejrzewał już wcześniej, choć chyba nie bardzo chciał by okazały się prawdziwe: Mahare było nazwiskiem, które oznaczało ogromną siłę szamańską, różne sekrety. Hao zawsze zainteresowany był mocą i potężnymi ludźmi, współpracował z rodziną Luani, choć jak oboje, sama Luani i Hao, stwierdzili, klan Mahare służył radą, ale nie popierał agresji. Skoro okazał aż takie zainteresowanie lawendooką, rzeczywiście musiał się w niej kryć ogromny potencjał, zaczęła opanowywać Gwiazdę Jedności, chyba jedną z najtrudniejszych technik, których on w ogóle nie zrozumiał, gdy chciał chociaż spróbować w tajemnicy. Przypomniał sobie pierwszą walkę, gdy Luani broniła Asakurę: użyła wtedy dziwnych talizmanów, silnych na tyle, by unieruchomić jego ciało, ale i Basona, zresztą Horohoro i Corey też. Gdy była mała, zachorowała na to samo co teraz on sam i udało jej się przeżyć! Naprawdę nie doceniał tej dziewczyny. Gdyby faktycznie doszło do prawdziwej walki, jej zwycięzca musiałby się ogromnie natrudzić i nie aż takie pewne jest, że to właśnie Ren by tryumfował. Chłopak westchnął głośno:

- To ja się nie dziwię, że wśród osób, które cię przetrzymywały były Wyrzutki – powiedział już spokojnie. Po minie Luani domyślił się, że ona nie zrozumiała, o co mu chodziło. – W czasie Turnieju chcieli zniszczyć Hao i jego wspólników. Tłumaczyli się chęcią niesienia sprawiedliwości, ale jak dla mnie była to czcza gadanina mająca być wytłumaczeniem dla zbrodni, które sami popełniali. Twoją rodzinę musieli znaleźć już wcześniej.

- Tylko skąd oni dowiedzieli się, że nas coś łączyło? Nikt na pewno nic nie mówił, bo by sobie tylko narobił problemów, a i Hao przyznał, że specjalnie zerwał kontakty, by oszczędzić problemów obu stronom. – Już nawet nie zastanawiała się, że posądzono jej rodzinę o ścisłą współpracę z Asakurą. Domyśliła się, że jeśli ktoś odkrył kontakt, nie zastanawiał się już, jaki ma on charakter. Ren milczał, skrzyżował tylko ramiona i oparł się plecami o ścianę.

- Nie możesz nikomu powiedzieć o tym, czego się dowiedziałeś – oznajmiła twardo i wyszła z udawaną pewnością do salonu. Oklapła ciężko na sofę, mrucząc pod nosem, jaką jest idiotką, skoro lata więzienia nic nie dały, a w czasie głupiej kłótni wyjawiła jeden z największych sekretów dotyczących jej życia.

~ Ale się porobiło, co? – zagadnęła Malkia, gdy wyskoczyła z kryształu. Dziewczyna nie wysiliła się, by odpowiedzieć bardziej twórczo niż „mhmm”. Nawet nie obróciła głowy w jej kierunku. ~ Jesteś jednak lwem, którego cechuje odwaga. Wierzę, że wykażesz się dzielnością także i teraz. – Z tymi słowami zniknęła w wisiorku. A zaraz potem w salonie zjawił się Tao, który poszedł do pokoju i zaraz wrócił z niego z ręcznikiem zawieszonym na karku.

- Wybierasz się gdzieś? – zagadnęła nastolatka, a chłopak odwrócił się ku niej.

- Tak, muszę to wszystko przemyśleć. A najlepiej myśli się podczas wysiłku, więc chcę poćwiczyć i przy okazji jak najszybciej wrócić do pełni sił.

- Nie tak szybko, kowboju. – Podbiegła do niego i złapała za rękę. – Tak ci tylko przypomnę, na wypadek gdybyś zapomniał, że właśnie przeszedłeś bardzo ciężką chorobę, która powaliła niejednego dobrego szamana. – Ren chciał odpowiedzieć, jednak blondynka mu nie pozwoliła: - Jeśli będzie trzeba, nawet przywiążę cię do łóżka i z chęcią będę siedziała tuż obok, by dopilnować, abyś odpoczywał tak, jak się należy.

- Nie dasz rady mnie zatrzymać – oznajmił pewnie i zrobił krok w kierunku wyjścia, jednak Luani go nie puściła. Przeciwnie: podbiegła dwa kroki i przytuliła się mocno do niego, nie chcąc się puścić.

- Mogę tak cały dzień, dopóki nie stwierdzisz, że jednak chcesz odpocząć.

W związku z tym, iż żadne nie chciało odpuścić, stali tak przytuleni do siebie przez kilka minut, zakładając się o to, kto pierwszy zgodzi się z wolą drugiego. Zachowywali się tak głośno, że nawet nie usłyszeli otwieranych drzwi do mieszkania.

- Och, co ja widzę? – Szamani odwrócili się gwałtownie. W wejściu stała Jun, która, nie wiedzieć dlaczego, uśmiechała się od ucha do ucha i to chyba tylko po części było spowodowane powrotem młodego Tao do zdrowia. – Ren, trzeba było powiedzieć, że Luani nie jest już tylko koleżanką. Mój mały braciszek tak szybko dorasta…

Odskoczyli od siebie gwałtownie, kompletnie zapominając o wcześniejszym sporze. I nie wiadomo było, kto jest bardziej różowy na twarzy: Luani czy Ren.

- No, to nie tak jak myślisz, Jun… - mówiła cicho blondynka, podziwiając usilnie wzory na podłodze. Nagle straciła całą pewność siebie, którą jeszcze przed chwilą okazywała. – Ten matoł, znaczy twój brat, myśli, że od razu może wrócić do ćwiczeń, a ja się z tym nie zgadzam i kazałam mu jeszcze odpoczywać i on nie słuchał…

Jun roześmiała się głośno. Podbiegła do obojga i przytuliła się do nich, ciesząc się, że ich widzi. Opowiadała, jak minęło jej kilka ostatnich dni, gdy wraz z Anną oglądały seriale telewizyjne, zajadały lody, bądź też czasem trochę podglądały, jak sobie radzi Luani. Pochwaliła ją ogromnie i wyściskała ponownie dwójkę chyba tysiąc razy.